Un ano despois, Javier Montero (Ribadeo)

Eu fago o que podo, pero temos tantas opcións boas en Galicia que, ao final, non queda máis que deixar meses (en ocasións bastantes, demasiados) de lapso entre visitas a restaurantes, incluídos os que me gustan moito. E iso non mola nada. Pero como todo ten unha parte positiva nesta vida, en troco obteño unha perspectiva moi boa do evoluir das cousas.

Cando hai pouco máis dun ano, tras moito tempo, volvía gozar da cociña de Javier Montero no seu restaurante homónimo de Ribadeo, escribía que alí seguían eses puntos precisos, ese produto, ese balance que eu lembraba de moitos anos atrás. Un verán despois, todo iso sigue alí: eu diría que cunha volta máis.

Por unha banda, os delicados acompañamentos da gamba e da vieira: xeado de tomate para o carpaccio da primeira, moi suave aderezo de ceviche para a segunda; cumpren a difícil misión de estaren aí sen molestar a ingredientes principais ben sutís. Por outra, pratos de sempre executados con precisión: a pescada, a croca á que lle sentan moi ben os champiñóns. No centro do menú, os vexetais ao poder: unha sardiña que gaña moito – en equilibrio e textura – cando é a berenxena e non o brioche quen a escolta; e un magnífico allo porro con carbonara.

Suma, e moito, a carta de viños. Fomos xogando con Tita, case en tempo real, co ritmo do bebercio e as características dos pratos que ían chegando á mesa. Só ollade para as fotos do final.

Vaia, non sei cantos meses van pasar até a seguinte visita a Ribadeo: agardo que poucos.