Casa Surrey (A Coruña): bo picoteo, moi bo viño e fantásticas centolas

O meu pai é matemático. O meu irmán tamén. Non sei se é por iso, pero eu acredito moito na propiedade transitiva: se eu confío en ti e ti confías nel, eu confío nel.

Todo isto a conta de que sábado pasado estaba eu en A Mano, comprándolle viño e queixo a Juan, cando entrou alguén.

‘Xa lle fostes a ese?’, dixo Juan
‘Non sei quen é’
‘Pois xa estás tardando en ir’

Dito e feito, falamos con el e fixemos a reserva para o venres seguinte. E acabamos tamén indo esa noite, afortunados de atopar un oco na barra.

‘Ese’ era Fran, de Casa Surrey, un dos lugares de tapeo históricos da rúa Barrera. Xa ouvira falar das súas centolas, mesmo tentara ir algunha vez. Non sabía o que estaba perdendo: o primeiro día foi un bruño de algo menos dun quilo, sabor puro; o segundo, xa encargado, un señor bicho de case dous.

Non me extraña que atinxan ese nivel despois de escoitar a Fran: o xeito de atopar os animais, o de cocelos - minutos, lume -, o de enfrialos - tempo, velocidade: a caca densa, case paté -, contado cunha paixón que convence por si mesma.

E, por se fora pouco, a adega. Non vou contar porque non sei se podo, pero vin cousas tremendas por alí. Como en todo lugar que se precie, a carta é a conversa co sumiller, neste caso o propio Fran. Nas fotos tedes as escollas.

Aínda máis. Para o que quera picoteo, as puntillas son caralludas. Tamén probamos bos mexillóns en escabeche - dos potentes - e ensaladilla.

Marabilla a propiedade transitiva.