Unha vez máis, coméndonos a ría de Arousa no Loxe Mareiro (Carril)

Non moito antes de sentarnos nos tallos da terraza, contemplabamos desde o alto da Curota a inmensidade da Ría de Arousa. Era un día de moita calor, deses de calima: a vista non era clara e a pequena illa de Cortegada apenas se distinguía entre Cabo de Cruz, o mar e o Xiabre. É unha paisaxe marabillosa a que se abrangue desde alí arriba, aínda entre a bruma.

Unhas pracenteiras horas despois, a mesma Cortegada asomaba por esa xanela do Loxe Mareiro que xa é un símbolo. Para entón, deramos conta de camaróns, mexillóns, volandeiras, carneiros, sardiñas, ameixas, polbo, navallas, salmonete, xurelo; xa beberamos albariño de Sanxenxo e mencía e caíño de Ribadumia; xa nos remollaramos aproveitando que subía a marea e falaramos do divino e do humano entre grolo e grolo, entre petisco e petisco.

Non foi planeado, en realidade casual o termos feito así o percorrido. Pero eu coido que case debería ser obrigatorio: que mellor xeito de apreciar, de agradecer todo o que nos da a ría desde o sitio no que mellor expresa a súa maxestade. E, hai que dicilo, tamén de entender que temos que mudar moitas cousas se queremos conservala, como merece, para sempre.