Anaco (Santiago): unha barra de sabores limpos e directos

Calquera escusa é boa para achegarse a Compostela: un voo de volta que aterra á tardiña é ideal, ademais, para argallar unha cea seguida dun paseo, de noite, o casco vello sen o rebumbio de turistas.

E se a cea foi das boas, como que o paseo presta máis. Foi o que aconteceu o outro día, camiñando case en silencio por San Bieito ou a ruela da Oliveira ao saír de Anaco.

Sentados na pequena barra, debullamos a parte máis mariñeira dunha carta ben apetecible. O máis sobranceiro, un prato caralludo que xa é sinal da casa e que abre o post: a robaliza á bilbaína, servida como un usuzukuri, tersa e sabedeira.

En realidade, ese foi o ton da noite. Bo produto, verán puro, ben acompañado sen estalo de máis. A sardiña, co pan e os pementos; as ameixas, apenas abertas na tixola; o tartar de bonito, con tomate, ovas de troita e aguacate; o salmonete, cun fondo de caldeirada; as luras, as patiñas ben crocantes, con cebola e a súa tinta (aquí si, tal vez demasiada). O xeado de queixo de San Simón con trufa puxo o final, máis salgado que doce, como eu gosto.

A escolma de viños, á altura: caeu unha botella do Raio da Vella de Rodri Méndez e tamén deu para probar algo de Antonio Míguez.

Boa opción, Anaco. Cousa sinxela, directa, con sabores limpos e viño do bo para acompañar. Na barra, ollando todo o pase, aínda mellor.